คุณชายตระกูลจงกับองค์ชายสายลับ

     ค่ำคืนของฤดูหนาวของปี2018 เป็นที่ปี1559 ของจักรวรรดิอินไท่ ค่ำคืนที่แสนธรรมดากับเด็กหนุ่มที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่ง " เดี๋ยวพวกนายสองคนแยกจากเราตรงนี้แหละเราอยากลองเดินไปคนเดียวบ้าง" เสียงเด็กหนุ่มที่ใสแต่ดูมีอำนาจได้เอ่ยขึ้น " มันจะดีหรือพะยะค่ะ ถ้าพระองค์เป็นอะไรไปพวกกระหม่อมจะโดนพระอาญานะพะยะค่ะ" เสียงหนุ่มวัยกลางคนดังขึ้นเพื่อทัดทาน " เอาเถอะเราไม่เป็นอะไรหรอก ให้เราไปเถอะนะหรือจะให้เราบอกเสด็จพ่อ เรื่องที่นาย 2 คนแอบเอารถลีมูซีนหลวงไปรับสาวไปเที่ยว" เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น ทำให้สองคนนั้นเกิดอาการลังเลใจ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจหยุดเดินตามและให้องค์ชายรัชทายาทแห่งจักรวรรดิอินไท่ เดินเที่ยวคนเดียวตามลำพัง      บรรยากาศของเมืองหลวงอันมีนามว่ากรุงเซี่ยงไท่ ในยามค่ำคืนนั้นเต็มไปด้วยแสงสีเสียงจากร้านอาหารที่อยู่ในตัวตึกและร้านอาหารที่อยู่ตามข้างทาง เด็กหนุ่มเดินเสพบรรยากาศฤดูหนาวในยามค่ำคืนของมหานครแห่งนี้ ข้ามฝากถนนไปนั่นเป็นกำแพงพระบรมมหาราชวังกู้ต้า อันเป็นที่ประทับของสมเด็จพระจักรพรรดิไท่เซียงจง แห่งราชวงศ์ไท่เว่ย เป็นพระราชวังโบราณกำแพงสูงกว่า 24 เมตรถูกฉาบทาด้วยสีแดงสดแต่ถ้ามองในยามค่ำคืนจะออกเป็นสีม่วงอมชมพู ตัดกับแสงไฟจากร้านค้าและร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้ามที่สะท้อนไปโดนกำแพงพระราชวัง     เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆเห็นผู้คนนั่งกินอาหารตามร้านอาหารต่างๆที่เปิดขายตามข้างทางบ้างตามหน้าร้านสะดวกซื้อบ้างช่างเป็นบรรยากาศและภาพที่สวยงามจริงๆเพราะเด็กหนุ่มแทบจะไม่ได้มีโอกาสได้เห็นภาพเหล่านี้ในยามค่ำคืนเลยเดินไปได้สักพักเด็กหนุ่มก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา จึงแวะเข้าไปในร้านของชำเล็กๆแห่งหนึ่งเป็นอาคารพาณิชย์ 2 คูหาสูง 2 ชั้นแต่ถูกดัดแปลงให้เป็นร้านของชำ ก็ได้เลือกน้ำเปล่ามา 1 ขวด และกำลังจะเดินออกจากร้านไปโดยไม่ได้ชำระเงินทำให้เจ้าของร้าน ตะโกนตามหลังว่า" เฮ้ยไอ้หนูยังไม่ได้จ่ายเงินเลย" เด็กหนุ่มหันกลับไป มองพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า" พอดีเราลืมเอาเงินมาเดี๋ยวเราไปตาม พี่เราเอาเงินมาจ่ายให้นะ" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับส่งยิ้ม "ไม่ได้ไม่ได้ของซื้อของขายยังไงก็ต้องจ่ายเงินก่อนถ้าไม่มีเงินก็เอาน้ำคืนมา" ในจังหวะเดียวกันนั้นเองก็ได้มีเด็กหนุ่มวัยรุ่นอีกคนหนึ่งแต่งตัวใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาเหมือนจะเป็นคนในละแวกนี้ได้เดินเข้ามา และได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงได้ควักเงินออกมาจ่ายแทนเด็กหนุ่มคนนั้น แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า" โธ่เจ็กแค่นี้เองเล็กๆน้อยๆไม่น่าขึ้นเสียงกันขนาดนี้แล้วนี่นายเป็นใครล่ะออกจากบ้านมาทำไมไม่พกเงินมาด้วย" เด็กหนุ่มวัยรุ่นพูดกับเจ้าของร้านก่อนจะหันมาพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนถือขวดน้ำอยู่" อ๋อพอดีเรามาเที่ยวกับพี่เรา แต่ได้แยกทางกันเดินกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์ของเราก็อยู่กับพี่เรา" เด็กหนุ่มที่ถือขวดน้ำเอ่ยขึ้น "วันหน้าวันหลังนายก็อย่าหลงอย่าลืมอีกละ" เสียงเด็กหนุ่มวัยรุ่นพูดขึ้น หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินออกมาจากร้านด้วยกันแล้วก็มานั่งคุยกันที่ม้าหินอ่อนหน้าร้าน " นายเป็นใครมาจากไหนทำไมเราไม่เคยเห็นหน้าแถวนี้เลย" เด็กหนุ่มวัยรุ่นเอ่ยขึ้น "อ๋อเราไม่ใช่คนแถวนี้หรอกมาเที่ยวเฉยๆ แล้วนี่บ้านนายอยู่ไหนหรอ" เด็กหนุ่มตอบและถามขณะที่เปิดขวดน้ำกำลังจะยกดื่ม " อ๋อบ้านเราอยู่ตรงหัวมุมถนนนี้เอง" เด็กหนุ่มวัยรุ่นตอบ " หัวมุมถนนนี่เป็นบ้านของเสนาบดีคลังไม่ใช่เหรอ" เด็กหนุ่มถาม " อ้าวนายรู้จักด้วยหรอไหนว่าไม่ใช่คนแถวนี้" เด็กหนุ่มวัยรุ่นถามขึ้นด้วยความสงสัย " ก็จะไม่รู้ได้ยังไงท่านเสนาบดีคลังออกจะเป็นคนดีมีชื่อเสียงโด่งดังในทางที่ดี แล้วนายเป็นอะไรกับท่านเสนาวดีคลังถึงได้อยู่ในบ้านท่าน" เด็กหนุ่มตอบและถามคืน " เออถ้าเราบอกนายนายจะเชื่อไหม" เด็กหนุ่มวัยรุ่นถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจว่าถ้าตอบออกไปแล้วอีกฝั่งจะเชื่อไหมว่าตนเป็นใคร " นายก็ลองบอกมาก่อนสิ" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น "เราเป็นลูกชายคนโตของเสนาบดีคลัง จงหวัง" เด็กหนุ่มวัยรุ่นตอบขึ้น " ถ้าอย่างนั้นนายก็คือคุณชายจงหมิงสินะ" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น " นายรู้จักชื่อเราได้ยังไง" เด็กหนุ่มวัยรุ่นถามขึ้น " ถ้าเรารู้จักพ่อนายเราก็ต้องรู้จักนายเป็นธรรมดาพ่อนายเป็นถึงเสนาบดีคลังใครๆจะไม่รู้จัก" เด็กหนุ่มตอบ "เออเออก็จริงนะ ว่าแต่นายล่ะชื่ออะไร" จงหมิงถามขึ้น "เราชื่อ...." ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังจะตอบจงหมิงก็มีชายหนุ่ม 2 คนเดินเข้ามาหา "แล้วก็บอกว่าถึงเวลากลับบ้านแล้ว ท่านพ่อโทรตามแล้ว"เสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้นแกมบังคับ เด็กหนุ่มจึงเอ่ยกับจงหมิง "สักวันเราจะได้เจอกันอีก" จงหมิงทำหน้างงๆก่อนที่จะพยักหน้าและบอกว่า" แล้วเจอกันใหม่นะแล้วอย่าลืมบอกชื่อเราด้วยล่ะรอบหน้า" ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินตามชายหนุ่ม 2 คนนั้นขึ้นรถลีมูซีนคันสีดำ และขับออกไปโดยที่เด็กหนุ่มคนนั้นได้ลงกระจกลงแล้วโบกมือให้จงหมิง พร้อมส่งยิ้มให้ ก่อนที่รถคันนั้นจะขับผ่านหน้าจงหมิงไป หลังจากนั้นจงหมิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับบ้านที่หัวมุมถนนซึ่งห่างไม่ไกลจากร้านของชำ ขณะเดินกลับบ้านในใจก็คิดถึงใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้นั้นพร้อมกับสงสัยว่าเป็นใครมาจากไหนแล้วก็เกิดอาการหวิวขึ้นในใจคล้ายๆอยากจะพบเจอหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นอีก ก่อนที่จะสะบัดหน้าเรียกสติตัวเองและรีบเดินกลับบ้านไป...     รถลีมูซีนสีดำขับมาจอดที่หน้าประตูอู่ไท่ประตูใหญ่ของพระบรมมหาราชวังกู้ต้า เด็กหนุ่มซึ่งในตอนนี้ก็คือองค์ชายรัชทายาทไท่หนิงเดินลงจากรถ ไปขึ้นเกี้ยวประจำตำแหน่งรัชทายาทที่มีเจ้าพนักงานเตรียมไว้ที่ทางเข้าประตู หลังจากเข้าไปในเกี้ยวแล้วเจ้าพนักงานยกแบกขึ้นเข้าสู่พระราชวัง องค์ชายไท่หนิง รู้สึกประทับใจในตัวจงหมิงลูกเสนาบดีคลังเป็นอย่างมาก แต่ความประทับใจนี้มันต่างจากความประทับใจอื่นๆที่พระองค์เคยเจอมาเป็นความประทับใจที่มันมีความรู้สึกซึ่งเข้าไปถึงในจิตใจ เป็นความรู้สึกที่อยากจะเห็นหน้าทุกวัน อยากได้ยินเสียงทุกคืน ตอนนี้จิตใจขององค์ชายไท่หนิงได้ตกหลุมรักเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่ชื่อว่าจงหมิงซะแล้ว...      ขบวนเกี้ยวขององค์ชายไท้หนิงมาถึงตำหนักไท้หนิงกงซึ่งเป็นตำหนักที่ประทับขององค์ชาย เมื่อองค์ชายเข้าสู่ตำหนักแล้ว ก็ถอดฉลองพระองค์สามัญชน และก็สรงน้ำหลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นฉลองพระองค์ชุดนอนสีดำที่ปักเป็นลายมังกรทอง 4 ตัวบอกถึงยศสักตำแหน่งแล้วพระองค์ก็เสด็จเข้าสู่ห้องบรรถม ห้องบรรทมขององค์ชายนั้นอยู่ใต้พระตำหนัก เป็นห้องใต้ดินขนาด 55 ตารางเมตรภายในตกแต่งสไตล์โมเดิร์น มีสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งทีวีขนาดใหญ่ที่สามารถดูหนังได้เต็มตา video game ที่ราคาแพงและหายากที่สุดเป็นห้องนอนที่เด็กวัยรุ่นชายทั่วทั้งแผ่นดินปรารถนาที่จะมีห้องแบบนี้อีกทั้งชั้นวางหนังสือการ์ตูนหายากที่ทรงโปรด เป็นห้องที่เต็มไปด้วยความทันสมัยตัดกับภาพข้างบนพื้นดินที่เป็นพระตำหนักโบราณสูง 2 ชั้นเฟอร์นิเจอร์ภายในพระตำหนักโบราณนั้นทำมาจากไม้สักทองประดับมุกลายมังกรสวยงามตามแบบฉบับโบราณ องค์ชายทิ้งตัวลงบนเตียงขนาด King Size ด้วยความเหนื่อยล้าจากการผจญภัยมาทั้งคืน ในใจก็คิดถึงแต่ใบหน้าและคำพูดของจงหมิงคิดถึงทีไรพระองค์ก็สุขใจเมื่อนั้นคิดเพลินไปเรื่อยๆจนกระทั่งทรงหลับไป...

โปรดติดตามตอนต่อไป